Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

   Αυτό το οποίο ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι πρωτόγνωρο για τις νεότερες γενιές που αναζητούν απεγνωσμένα ισορροπία μεταξύ του να ζήσουν τη ζωή τους και στο να παρακολουθούν τα παγκόσμια πολιτικά ,και όχι μόνο, δρώμενα της εποχής έτσι ώστε να  γνωρίζουν ή ακόμα και να αντιδράσουν για τα γεγονότα που θα καθορίσουν το μέλλον τους. Όσων αφορά τις παλαιότερες γενεές έχουν παταγωδώς αποτύχει στο να παρακινήσουν, να εμπνεύσουν και διδάξουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

     

   Αυτό που βιώνουμε βαφτίζεται , ίσως και αυθαίρετα καμιά φορά, ως οικονομική κρίση, αν και μοιάζει περισσότερο για πολιτική ,κοινωνική αλλά και πολιτισμική κρίση. Στο προσκήνιο οι κυβερνήσεις αποτυγχάνουν να βγάλουν εις πέρας την αποστολή που θεωρητικά τους δόθηκε από το λαό και χρήζονται από τα ΜΜΕ ως ακατάλληλες ή ανίκανες οδηγώντας τους λαούς στην εξαθλίωση διότι όπως λένε δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Αυτή που ονομάζεται οικονομική κρίση φέρεται να υπήρχε πριν από το κραχ του 2008 που είχε ως αφετηρία την κατάρρευση του τραπεζικού κολοσσού Lehman Brothers. Το σύστημα έρχεται συνεχώς σε αντιφάσεις καθώς οικονομικές αποκαλύψεις βρίσκουν το φώς της δημοσιότητας. 

   

  Όλο και περισσότερο όμως φαίνεται πως τις αποφάσεις τελικά τις παίρνουν άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από το πολιτικό σκηνικό, άνθρωποι που δρουν για το συμφέρων τους ή αυτό των οικογενειών τους οδηγώντας μας σε αυτό που αποκαλείται παγκόσμια κυβέρνηση. Αρκεί να θυμηθούμε πρόσωπα όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου , ο Χένρι Κίσινγκερ ο Μπαράκ Ομπάμα και πολλοί ακόμα να αναφέρουν δημοσίως πως η λύση στο δημοσιονομικό πρόβλημα των κρατών ή αλλιώς οικονομική κρίση θα επέλθει μέσα από μια ενιαία και ταυτοχρόνως παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση.

  Το ερώτημα που τώρα γεννάται είναι αν θα αφαιρέσουμε τις παρωπίδες που μας έχουν επιβάλει να φέρουμε για να δούμε τα πράματα επιτέλους όπως είναι και να απελευθερωθούμε ψυχικά σωματικά και πνευματικά από την αόρατη φυλάκιση που φιμώνει κάθε προσπάθεια του νου σκεφτεί λογικά.

Χ.Β.